Πέρασαν Κιόλας 40 Ολόκληρα Χρόνια Απο Εκείνη Την Ημέρα.
40 Χρόνια Απο Τις 2/06/1971.
Εγώ Μπορεί Να Μην Ζούσα Τότε Γιατί Γεννήθηκα 18 Χρόνια Μετά Αλλά Ζούσαν Οι Παίκτες Του ΠΑΟ Του '71 Για Να Κάνουν Όλη Την Ελλάδα Να Μιλάει Γι'Αυτούς Και Την Επιτυχία Τους.......
Ήταν 2 Ιουνίου Του 1971 Όταν Στο Wembley Βρίσκονταν Αντιμέτωποι Ο Ajax Του Johann Cruyff Και Ο Παναθηναικός Του Μίμη Δομάζου.
Οι Δύο Ομάδες Μπήκαν Παθιασμένα Στον Αγωνιστικό Χώρο Με Στόχο Το Goal.Ο Παναθηναικός Αιφνιάστηκε Όταν Στο 5ο Λεπτό Ο Van Dijk Άνοιξε Το Σκόρ.Μετά Χάθηκαν Πολλές Φάσεις Και Στο 87' Ο Haan Έκανε Το 2-0 Xαρίζοντας Ουσιαστικά Το Κύπελλο Στον Ajax.
Αλλά Ο Παναθηναικός Μας Δίδαξε Κάτι:Ότι Ή Ελλάδα Μπορεί Να Φτάσει Πολύ Ψηλά Αρκεί Να Έχει Πείσμα Και Θάρρος.
***********************************************************************************
Συνεντεύξεις Των 4 Παλαίμαχων Παικτών Του Παναθηναικού Αντώνη Αντωνιάδη,Μίμη Δομάζου,Τότη Φυλακούρη Και Άνθιμου Καψή Στους Βαγγέλη Νερατζιά Και Σταύρο Χονδροθύμιο Στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6.
Αντώνης Αντωνιάδης
«Η ανάμνηση που έχουμε απ' όλη αυτή την πορεία είναι πάρα πολύ θετική, πολύ ικανοποιητική… Και θα μας μείνει μέχρι να πεθάνουμε. Όχι μόνο ο τελικός με τον Άγιαξ, αλλά όλη η πορεία! Από τον Ιούλιο του 1970, μέχρι τον Ιούνιο του 1971. Έναν έναν χωριστά τους αγώνες… τους θυμόμαστε όλους. Με αποκορύφωμα, φυσικά, το ματς με την ανερχόμενη, εκείνη την εποχή, παγκόσμια, ποδοσφαιρική δύναμη, τον Άγιαξ. Ήμασταν πολύ υπερήφανοι, γιατί τονώσαμε το ηθικό, όχι μόνο των Παναθηναϊκών, αλλά και όλου του ελληνισμού, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πιστέψαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, όταν ο μεγάλος Πούσκας μας είπε ότι ''κι αυτοί έχουν δύο πόδια, 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς''. Στην αρχή λέγαμε: ''τρελός είναι αυτός;'' Δεν ξέραμε ότι ήμασταν κι εμείς 11; Στη συνέχεια, όμως, καταλάβαμε ότι ο τρόπος που το έλεγε αυτό, ήταν πολύ σημαντικός! Μετά τη Σλόβαν, που την προηγούμενη χρονιά είχε κατακτήσει το Κυπελλούχων, πήραμε τα πάνω μας… Μετά την Έβερτον, το πιστέψαμε!
Ο Άγιαξ ήταν καλύτερη ομάδα από εμάς, αλλά φάγαμε ένα γκολ στο ξεκίνημα του αγώνα κι ένα στο τέλος. Και χάσαμε ευκαιρίες για να ισοφαρίσουμε. Μία δική μου, μία του Καμάρα… Αν ισοφαρίζαμε, πιστεύω ότι θα νικούσαμε κιόλας. Από τότε ο Παναθηναϊκός ταυτίστηκε με την Ελλάδα. Κυρίως, απ' όταν αντικαταστήσαμε τον Άγιαξ και παίξαμε στο Διηπειρωτικό. Από τότε έγινε η ομάδα πασίγνωστη. Σε όποια χώρα κι αν πηγαίναμε, έλεγαν… Panathinaikos».
Μίμης Δομάζος
«Η μεγάλη πορεία ξεκίνησε μετά το παιχνίδι με τη Σλόβαν. Μία ομάδα της μεγάλης, τσεχοσλοβάκικης σχολής. Είχαμε κι έναν μεγάλο προπονητή, που μας έλεγε: ''…και να χάσετε από αυτή την ομάδα, δεν έγινε κάτι. Κανείς δεν σας ξέρει''. Και όντως, κανείς δεν μας ήξερε. Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ χαμηλά. Δεν ήμασταν επαγγελματίες. Έτσι προχωράγαμε. Ήμασταν 18 ελληνόπουλα, δεν είχαμε κανέναν ξένο κι έτσι πορευτήκαμε. Θυμάμαι, όταν κληρωθήκαμε με την Έβερτον, έλεγαν όλοι ''τώρα, τελειώσατε''. Αλλά ο Πούσκας μας έλεγε να μην φοβόμαστε. ''Δεν έχετε να χάσετε τίποτα''.
Το ματς που μας έδωσε δύναμη και πίστη, ήταν αυτό κόντρα στην Έβερτον. Ο Άγιαξ ήταν σπουδαία ομάδα, αλλά υπήρχαν κι άλλες πολύ καλές ομάδες εκείνη την περίοδο, όπως ο Ερυθρός Αστέρας. Πάντως, στον τελικό ήταν τυχερός… Μόνο όταν πέτυχε και το δεύτερο γκολ, με το αυτογκόλ του Καψή πίστεψε ότι κέρδισε. Γενικά, στην πορεία του δεν παιζόταν σαν ομάδα ο Άγιαξ, σε αυτό το ματς, όμως, όχι. ».
Τότης Φυλακούρης
«Είναι σαν να είμαι στο ξενοδοχείο και σκέφτομαι το αυριανό παιχνίδι. Δεν μου έχει μείνει καθόλου η αγωνία που είχαμε για τον αγώνα αυτό. Μας είχε φτιάξει πολύ καλή ψυχολογία ο αείμνηστος Πούσκας, που μας έλεγε: ''παιδιά, δεν χρειάζεται να αγχώνεστε. 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς. Θα μπείτε μέσα, θα παίξετε, θα αντιμετωπίσετε έναν αντίπαλο που θα το χαρείτε. Είναι μία ομάδα που δεν παίζεται, αλλά δεν θα παίζεται και μετά από πολλά χρόνια. Αν είμαστε τυχεροί, θα καταφέρουμε να πάρουμε ένα καλό αποτέλεσμα, αν είμαστε άτυχοι, μπορεί να δεχθούμε 5 γκολ''. Όταν κάθισε και μας έκανε την τακτική είπε ''11 αυτοί, 11 εμείς. Μην υπολογίσετε ότι παίζετε με τον Άγιαξ''. Μάλιστα, τότε πετάχτηκε ο Σούρπης και είπε ''έλα ρε παιδιά, με τον Ηλυσιακό παίζουμε''.
Μπήκαμε με μία εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, πειθαρχημένοι, με άριστη επικοινωνία και αυτό το είχε καταφέρει ο Πούσκας, που μας είπε ''μπείτε και κάντε το παιχνίδι σας. Απλά, κοιτάξτε τους στα μάτια και θα θυμηθείτε μετά από χρόνια τι εστί Άγιαξ τι εστί Κρόιφ'' και δικαιώθηκε. Όταν μπήκαμε μέσα στο ''ναό'' κοιταζόμασταν μεταξύ μας και καταλαβαίναμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε. Όλοι ήμασταν αισιόδοξοι. Μου είπε ο Πούσκας ότι θέλω να τους κάνω να μην σκέφτονται τον αγώνα με τον Άγιαξ μέσα από το… καλαμπούρι μου. Πράγματι, τρέχαμε περισσότερο από αυτούς. Στο ημίχρονο, ο Πούσκας είπε: ''…προσέξτε, δεν πάμε και πολύ καλά εκτός από τον Τότη που έχει σβήσει 2 γκολ'', γιατί με είχε βάλει man to man στον Κρόιφ και του λέω ''μίστερ, ποιον Κρόιφ, εγώ μόνο το 14 βλέπω μπροστά μου συνέχεια. Δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω και έβλεπα μόνο το νούμερο 14''.
Δεν πρόκειται άλλη ελληνική ομάδα να ξανακάνει κάτι τέτοιο, γιατί εμείς ήμασταν γηγενείς. 16 ελληνόπουλα ήμασταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που οι παίκτες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ ήρθαν στο αεροδρόμιο και μας χαιρέτησαν. Τέτοιο πράγμα, δεν έχει ξαναγίνει. Πώς είχε έρθει ο Γουλανδρής και μας έδωσε πριμ, έτσι ήρθαν οι παίκτες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ και μας παρακολούθησαν στον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα. Και όταν ήρθαν στο αεροδρόμιο μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και να τους φέρουμε το Κύπελλο, παίκτες άλλων ομάδων».
Άνθιμος Καψής
«Παίξαμε σε μία μεγάλη διοργάνωση και καταφέραμε να προκριθούμε στον τελικό και να αγωνιστούμε στο ναό του ποδοσφαίρου, το Γουέμπλεϊ, και νομίζω ότι για την εποχή εκείνη κάναμε κάτι ανεπανάληπτο. Αυτό είναι χαραγμένο ακόμη στο μυαλό μας γιατί είναι ό,τι καλύτερο έχουμε καταφέρει στην καριέρα μας.
Δεν φοβηθήκαμε καθόλου το ματς. Ο Πούσκας μας έκανε να μην φοβόμαστε τίποτα και με τον τρόπο του μας έπεισε ότι 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς και σε όλα τα παιχνίδια έτσι πηγαίναμε και αυτό είχε επιτυχία. Για την εποχή εκείνη κάναμε σπουδαία πράγματα και το παιχνίδι με τον Άγιαξ πιστεύω ότι είναι από τα καλά παιχνίδια που έκανε ο Παναθηναϊκός, άσχετα αν δεν πήραμε αποτέλεσμα, ενώ σε κάποια από τα προηγούμενα παιχνίδια δεν ήμασταν καλοί, όπως στο παιχνίδι με τη Σλόβαν, όπου η τύχη μας βοήθησε.
Πολλές στιγμές είναι χαραγμένες στο μυαλό μας. Θα θέλαμε, όμως, να έχουμε κερδίσει εμείς αντί για τον Άγιαξ, γιατί, κακά τα ψέματα, όταν φτάνεις σε έναν τελικό, πρέπει να κερδίζεις.
Όσο για τον Πούσκας, ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, που δεν φοβόταν. Ελεύθερος, που του άρεσε το επιθετικό ποδόσφαιρο. Τον είχαμε 4 χρόνια στην ομάδα και ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με αμυντικές τακτικές. Προσπαθούσε να αναδείξει το ταλέντο του καθενός και πάνω απ' όλα να χαρείς το παιχνίδι».
Πηγή Συνεντεύξεων:www.sport-fm.gr/
40 Χρόνια Απο Τις 2/06/1971.
Εγώ Μπορεί Να Μην Ζούσα Τότε Γιατί Γεννήθηκα 18 Χρόνια Μετά Αλλά Ζούσαν Οι Παίκτες Του ΠΑΟ Του '71 Για Να Κάνουν Όλη Την Ελλάδα Να Μιλάει Γι'Αυτούς Και Την Επιτυχία Τους.......
Ήταν 2 Ιουνίου Του 1971 Όταν Στο Wembley Βρίσκονταν Αντιμέτωποι Ο Ajax Του Johann Cruyff Και Ο Παναθηναικός Του Μίμη Δομάζου.
Οι Δύο Ομάδες Μπήκαν Παθιασμένα Στον Αγωνιστικό Χώρο Με Στόχο Το Goal.Ο Παναθηναικός Αιφνιάστηκε Όταν Στο 5ο Λεπτό Ο Van Dijk Άνοιξε Το Σκόρ.Μετά Χάθηκαν Πολλές Φάσεις Και Στο 87' Ο Haan Έκανε Το 2-0 Xαρίζοντας Ουσιαστικά Το Κύπελλο Στον Ajax.
Αλλά Ο Παναθηναικός Μας Δίδαξε Κάτι:Ότι Ή Ελλάδα Μπορεί Να Φτάσει Πολύ Ψηλά Αρκεί Να Έχει Πείσμα Και Θάρρος.
***********************************************************************************
Συνεντεύξεις Των 4 Παλαίμαχων Παικτών Του Παναθηναικού Αντώνη Αντωνιάδη,Μίμη Δομάζου,Τότη Φυλακούρη Και Άνθιμου Καψή Στους Βαγγέλη Νερατζιά Και Σταύρο Χονδροθύμιο Στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6.
Αντώνης Αντωνιάδης
«Η ανάμνηση που έχουμε απ' όλη αυτή την πορεία είναι πάρα πολύ θετική, πολύ ικανοποιητική… Και θα μας μείνει μέχρι να πεθάνουμε. Όχι μόνο ο τελικός με τον Άγιαξ, αλλά όλη η πορεία! Από τον Ιούλιο του 1970, μέχρι τον Ιούνιο του 1971. Έναν έναν χωριστά τους αγώνες… τους θυμόμαστε όλους. Με αποκορύφωμα, φυσικά, το ματς με την ανερχόμενη, εκείνη την εποχή, παγκόσμια, ποδοσφαιρική δύναμη, τον Άγιαξ. Ήμασταν πολύ υπερήφανοι, γιατί τονώσαμε το ηθικό, όχι μόνο των Παναθηναϊκών, αλλά και όλου του ελληνισμού, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πιστέψαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, όταν ο μεγάλος Πούσκας μας είπε ότι ''κι αυτοί έχουν δύο πόδια, 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς''. Στην αρχή λέγαμε: ''τρελός είναι αυτός;'' Δεν ξέραμε ότι ήμασταν κι εμείς 11; Στη συνέχεια, όμως, καταλάβαμε ότι ο τρόπος που το έλεγε αυτό, ήταν πολύ σημαντικός! Μετά τη Σλόβαν, που την προηγούμενη χρονιά είχε κατακτήσει το Κυπελλούχων, πήραμε τα πάνω μας… Μετά την Έβερτον, το πιστέψαμε!
Ο Άγιαξ ήταν καλύτερη ομάδα από εμάς, αλλά φάγαμε ένα γκολ στο ξεκίνημα του αγώνα κι ένα στο τέλος. Και χάσαμε ευκαιρίες για να ισοφαρίσουμε. Μία δική μου, μία του Καμάρα… Αν ισοφαρίζαμε, πιστεύω ότι θα νικούσαμε κιόλας. Από τότε ο Παναθηναϊκός ταυτίστηκε με την Ελλάδα. Κυρίως, απ' όταν αντικαταστήσαμε τον Άγιαξ και παίξαμε στο Διηπειρωτικό. Από τότε έγινε η ομάδα πασίγνωστη. Σε όποια χώρα κι αν πηγαίναμε, έλεγαν… Panathinaikos».
Μίμης Δομάζος
«Η μεγάλη πορεία ξεκίνησε μετά το παιχνίδι με τη Σλόβαν. Μία ομάδα της μεγάλης, τσεχοσλοβάκικης σχολής. Είχαμε κι έναν μεγάλο προπονητή, που μας έλεγε: ''…και να χάσετε από αυτή την ομάδα, δεν έγινε κάτι. Κανείς δεν σας ξέρει''. Και όντως, κανείς δεν μας ήξερε. Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ χαμηλά. Δεν ήμασταν επαγγελματίες. Έτσι προχωράγαμε. Ήμασταν 18 ελληνόπουλα, δεν είχαμε κανέναν ξένο κι έτσι πορευτήκαμε. Θυμάμαι, όταν κληρωθήκαμε με την Έβερτον, έλεγαν όλοι ''τώρα, τελειώσατε''. Αλλά ο Πούσκας μας έλεγε να μην φοβόμαστε. ''Δεν έχετε να χάσετε τίποτα''.
Το ματς που μας έδωσε δύναμη και πίστη, ήταν αυτό κόντρα στην Έβερτον. Ο Άγιαξ ήταν σπουδαία ομάδα, αλλά υπήρχαν κι άλλες πολύ καλές ομάδες εκείνη την περίοδο, όπως ο Ερυθρός Αστέρας. Πάντως, στον τελικό ήταν τυχερός… Μόνο όταν πέτυχε και το δεύτερο γκολ, με το αυτογκόλ του Καψή πίστεψε ότι κέρδισε. Γενικά, στην πορεία του δεν παιζόταν σαν ομάδα ο Άγιαξ, σε αυτό το ματς, όμως, όχι. ».
Τότης Φυλακούρης
«Είναι σαν να είμαι στο ξενοδοχείο και σκέφτομαι το αυριανό παιχνίδι. Δεν μου έχει μείνει καθόλου η αγωνία που είχαμε για τον αγώνα αυτό. Μας είχε φτιάξει πολύ καλή ψυχολογία ο αείμνηστος Πούσκας, που μας έλεγε: ''παιδιά, δεν χρειάζεται να αγχώνεστε. 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς. Θα μπείτε μέσα, θα παίξετε, θα αντιμετωπίσετε έναν αντίπαλο που θα το χαρείτε. Είναι μία ομάδα που δεν παίζεται, αλλά δεν θα παίζεται και μετά από πολλά χρόνια. Αν είμαστε τυχεροί, θα καταφέρουμε να πάρουμε ένα καλό αποτέλεσμα, αν είμαστε άτυχοι, μπορεί να δεχθούμε 5 γκολ''. Όταν κάθισε και μας έκανε την τακτική είπε ''11 αυτοί, 11 εμείς. Μην υπολογίσετε ότι παίζετε με τον Άγιαξ''. Μάλιστα, τότε πετάχτηκε ο Σούρπης και είπε ''έλα ρε παιδιά, με τον Ηλυσιακό παίζουμε''.
Μπήκαμε με μία εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, πειθαρχημένοι, με άριστη επικοινωνία και αυτό το είχε καταφέρει ο Πούσκας, που μας είπε ''μπείτε και κάντε το παιχνίδι σας. Απλά, κοιτάξτε τους στα μάτια και θα θυμηθείτε μετά από χρόνια τι εστί Άγιαξ τι εστί Κρόιφ'' και δικαιώθηκε. Όταν μπήκαμε μέσα στο ''ναό'' κοιταζόμασταν μεταξύ μας και καταλαβαίναμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε. Όλοι ήμασταν αισιόδοξοι. Μου είπε ο Πούσκας ότι θέλω να τους κάνω να μην σκέφτονται τον αγώνα με τον Άγιαξ μέσα από το… καλαμπούρι μου. Πράγματι, τρέχαμε περισσότερο από αυτούς. Στο ημίχρονο, ο Πούσκας είπε: ''…προσέξτε, δεν πάμε και πολύ καλά εκτός από τον Τότη που έχει σβήσει 2 γκολ'', γιατί με είχε βάλει man to man στον Κρόιφ και του λέω ''μίστερ, ποιον Κρόιφ, εγώ μόνο το 14 βλέπω μπροστά μου συνέχεια. Δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω και έβλεπα μόνο το νούμερο 14''.
Δεν πρόκειται άλλη ελληνική ομάδα να ξανακάνει κάτι τέτοιο, γιατί εμείς ήμασταν γηγενείς. 16 ελληνόπουλα ήμασταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που οι παίκτες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ ήρθαν στο αεροδρόμιο και μας χαιρέτησαν. Τέτοιο πράγμα, δεν έχει ξαναγίνει. Πώς είχε έρθει ο Γουλανδρής και μας έδωσε πριμ, έτσι ήρθαν οι παίκτες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ και μας παρακολούθησαν στον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα. Και όταν ήρθαν στο αεροδρόμιο μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και να τους φέρουμε το Κύπελλο, παίκτες άλλων ομάδων».
Άνθιμος Καψής
«Παίξαμε σε μία μεγάλη διοργάνωση και καταφέραμε να προκριθούμε στον τελικό και να αγωνιστούμε στο ναό του ποδοσφαίρου, το Γουέμπλεϊ, και νομίζω ότι για την εποχή εκείνη κάναμε κάτι ανεπανάληπτο. Αυτό είναι χαραγμένο ακόμη στο μυαλό μας γιατί είναι ό,τι καλύτερο έχουμε καταφέρει στην καριέρα μας.
Δεν φοβηθήκαμε καθόλου το ματς. Ο Πούσκας μας έκανε να μην φοβόμαστε τίποτα και με τον τρόπο του μας έπεισε ότι 11 είναι αυτοί, 11 κι εμείς και σε όλα τα παιχνίδια έτσι πηγαίναμε και αυτό είχε επιτυχία. Για την εποχή εκείνη κάναμε σπουδαία πράγματα και το παιχνίδι με τον Άγιαξ πιστεύω ότι είναι από τα καλά παιχνίδια που έκανε ο Παναθηναϊκός, άσχετα αν δεν πήραμε αποτέλεσμα, ενώ σε κάποια από τα προηγούμενα παιχνίδια δεν ήμασταν καλοί, όπως στο παιχνίδι με τη Σλόβαν, όπου η τύχη μας βοήθησε.
Πολλές στιγμές είναι χαραγμένες στο μυαλό μας. Θα θέλαμε, όμως, να έχουμε κερδίσει εμείς αντί για τον Άγιαξ, γιατί, κακά τα ψέματα, όταν φτάνεις σε έναν τελικό, πρέπει να κερδίζεις.
Όσο για τον Πούσκας, ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, που δεν φοβόταν. Ελεύθερος, που του άρεσε το επιθετικό ποδόσφαιρο. Τον είχαμε 4 χρόνια στην ομάδα και ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με αμυντικές τακτικές. Προσπαθούσε να αναδείξει το ταλέντο του καθενός και πάνω απ' όλα να χαρείς το παιχνίδι».
Πηγή Συνεντεύξεων:www.sport-fm.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου